Zeytin ağacı

İlk ağacımı diktim bugün. Bir zeytin ağacı. Ölümsüzlükle temas ettim.

Yolculuk

Hayatımın önemli konuşmalarından birkaçı yolculukla ilişkili. Yeğenim olacağını, bir kış akşamı, otobüs kapısında öğrendim. Bir zamanlarki sevgilimle işlerin iyi gitmediğini, bir yaz başı, anneme havaalanında anlattım. Bir bahar günü, Eminönü-Kadıköy vapurunda hayatî bir hayır demek zorunda kaldım. Başka bir gün, 19:40 vapurunda bir büyüğüme üzüntümle yakalandım. Yakınlarda, yağmur sonrası ılık bir akşam, son ada vapurunun arkasına saklanıp, masadan kalktım. Yıllar önce, bir yol sohbetinin konusu olan Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi, hayatımı şekillendirdi. Önemli bir yolculuk öncesi, akıl hocama tavsiyesini sorduğumda, 'kendin ol' dedi. Bundan daha yüreklendirci bir yanıt, henüz, almadım.

Yoldayım bu akşam...

"Hürriyete Doğru"

Kimliklerim, yıkanan giysinin cebinde kalmış gibi. Mürekkebi dağılmış, mührü silinmiş. Aidiyetsizlik. Hafiflik. Güzel. Hürriyete Doğru gibi.

Tesadüfen

Ada ve vapurunda, işler tesadüfe dayanır.

Planlar, çoğunlukla iskeleye kadardır.

Lodos eser, iskelede kalırsın.

Sis olur, gidemezsin.

Kırmızı ışığa takılır, Kabataş'a yetişemezsin.

Kabataş'ta yoktur ama umudunu kesme, vapura Kadıköy'den binebilir!

Tesadüfen karşılaşır ve belki tanışırsın.

Kimine hayır demen gerekir, kimiyle arkadaş olursun.

Giderken yunus görürsün tesadüfen, dönüşte yeni ay...

Özlesen bile karşılaşmayı planlamazsın çünkü tesadüfün kurallarına aykırıdır.

Sözleştiğinde, buna uyarsın. Ama kronometre burada çalışmaz.

Belirsizliğin heyecanı bu işte.

Kendimi doğanın kollarına bıraktım... Ve tesadüfün!

Cam kesiği

Cam bu: Kırılır.

Kırılmasın diye boşuna yakaladın.

Avuç içi sağlamdır ve bir o kadar da zor iyileşir. Metaforun gözü çıksın!